Observatietechnieken in microscopie

Brightfield-observatie is de eenvoudigste microscopietechniek. In dit systeem gaat licht door of wordt het gereflecteerd door het monster, zonder enige wijziging, buiten dat veroorzaakt door het monster zelf.

Al het licht van het preparaat en de omgeving wordt door de lens opgevangen om een beeld te vormen tegen een volledig heldere achtergrond. Dit type observatie is het meest geschikt voor monsters die gekleurd zijn of met natuurlijke pigmenten en die sterk contrasteren.

Het wordt veel gebruikt in pathologie en plant- en dierhistologie, voor de observatie van fijne weefselcoupes verschijnt het contrastmonster onder een heldere achtergrond. Het is echter niet zo handig voor het observeren van levende cellen.

De darkfield-observatietechniek is een contrasttechniek, zonder direct licht, waarbij alleen licht dat van het preparaat wordt afgeleid, wordt gebruikt om het beeld te vormen.

Bij deze techniek moeten de monsters transparant zijn en geen vlekken vertonen. Het monsterlicht moet zo worden geregeld dat het centrale licht wordt geblokkeerd. De verlichting (dankzij de condensor) vormt een holle kegel, met slechts schuin licht, dat reflecteert op het monster en de omgeving. Het beeld wordt gevormd met lichtstralen die worden verspreid door het monster en het podium en die worden vastgelegd door het doelwit.

Het is een geschikte techniek om levende cellen en organismen te observeren. Dit komt omdat het contrast wordt gecreëerd door een helder organisme op een donkere achtergrond, waardoor we achtergronden, randen en contouren van het organisme onthullen. Een van de belangrijkste toepassingen is in de hematologie, op levende bloedcellen.

De fasecontrasttechniek komt ook overeen met een contrastobservatietechniek, ongeacht de redundantie. Dit betekent dat het resultaat van de afbeelding de vrucht zal zijn van de doorgang van licht door het monster, normaal levend, en de verschillende brekingsindices die hieruit voortvloeien.

Licht van een halogeen-wolfraamlamp / -lamp wordt door een verzamellens geleid en op de gespecialiseerde condensorringen gericht. Golffronten die door de ring gaan, verlichten het monster en gaan direct (of afgebogen) door het monster en worden vertraagd door de fasegradiënten van het monster. Het ongerichte licht, afgebogen en opgevangen door de lens, wordt gescheiden door een faseplaat en gefocust op het tussenvlak van het beeld om het uiteindelijke beeld te vormen.

Deze techniek wordt gebruikt bij het observeren van levende cellen of bij het bestuderen van materialen met zeer dunne vellen.

De fluorescentiemicroscoop is gebaseerd op het feit dat de objecten worden verlicht door stralen met een bepaalde golflengte. Het waargenomen beeld is het resultaat van elektromagnetische straling die wordt uitgezonden door moleculen die de primaire straling hebben geabsorbeerd en licht met een langere golflengte opnieuw hebben uitgezonden. Ik bedoel, ze werden opgewonden. Om alleen de gewenste secundaire emissie door te laten, moeten geschikte filters onder de condensor en boven het doel worden geplaatst.

Zo konden we deze observatietechniek als indirect vaststellen, aangezien de observatie of het resultaat te danken is aan de reactie van bepaalde moleculen of cellen op een eerste soort licht of straling die ze hebben geabsorbeerd.

Fluorescentiemicroscopie wordt gebruikt om bepaalde stoffen zoals vitamine A of met fluorchroom gelabelde stoffen te detecteren. Het maakt het ook mogelijk om de distributie van een enkele molecuulsoort, de hoeveelheid en de locatie binnen de cel te bepalen. Het is een zeer specifieke en geëvolueerde techniek, maar wordt tegelijkertijd veel gebruikt in biomoleculaire analyse.